Z nieważnością umowy kredytowej możemy mieć do czynienia zarówno w przypadku kredytów indeksowanych jak i denominowanych do waluty obcej. Zasadnicza różnica polega uzyskania skutku w postaci unieważnienia umowy dotyczy przyczyn, dla których ta nieważność ma wystąpić.
Po stwierdzeniu nieważności umowy kredytu waloryzowanego do waluty obcej, obie strony są zobowiązane do wzajemnych rozliczeń i zwrotu wszelkich świadczeń związanych z realizacją tej umowy, w oparciu o przepis art. 410 kodeksu cywilnego.
Bank może zatem dochodzić zwrotu od kredytobiorców sumy pieniężnej odpowiadającej wartości wypłaconej z tytułu umowy kredytu. Z kolei kredytobiorcy mogą dochodzić m.in. zwrotu sumy pieniężnej odpowiadającej sumie wpłaconych przez nich kwot (zarówno dokonanych w złotówkach, jak i bezpośrednio w walucie obcej). Przy czym obydwa te roszczenia są od siebie niezależne. Dzieje się tak również z powodu bezpodstawnego wzbogacenia po obu stronach – skoro bowiem umowa nie istnieje, to brak jest podstaw prawnych do przetrzymywania środków pieniężnych drugiej strony. Wartym podkreślenia jest również, że bank nie może odmówić realizacji takiego roszczenia, argumentując, że nie doszło do zwrotu przez kredytobiorcę wypłaconej przez bank kwoty kredytu w nominalnej wysokości.